Arnas Dezagun guraso taldeko bi kide ikastetxearen sarreran elkartzekoak gara. Barruan, hitzordua daukagu zentroko zuzendariarekin. Gutako batek, beste taldekidearen zain dagoen bitartean, jolastokian futbolean dabiltzan 6-7 urteko ume batzuei erreparatu die, belarriak zorrotz: denak euskaraz ari dira. Kasualitatea?
Ikastetxe askotan, haur etxetik euskaldunak (euskaraz bizi direnak), sakabanatu egiten dituzte haur erdal hiztunak nagusi diren ikasgeletan. Haurrok era horretan sakabanatuta, euren artean euskaraz aritzeko aukera ukatzen zaie eta kolpetik erdaraz jardutera behartuta ikusten dituzte euren buruak, erdaraz jakin zein ez.
Badira aste batzuk Arnas Dezagun guraso euskal hiztunen taldea plazara atera zenetik. Haiekin izan gara, haien ekimenaren nondik norakoak hobeto ezagutzeko.
Arnas Dezagun guraso euskaldunen taldeko kideek aniztasuna eta inklusibitatea bultzatuz, Eskola Publikoko eskoletan eta Ikastolen Elkarteko ikastoletan haurrek euskaraz lasai egiteko bermea izan dezaten eskatzen dute.
Galdakaoko ikastolako ikasle ohia naiz ni. Oso gogoan dut duela 40 urte inguru, bertan ikas nezan, nire gurasoek, beste askok bezalaxe, egindako guztia. Ezin ahaztu auzolanean inbertitu zuten lana, bileretan eta eztabaidetan eman zituzten orduak eta egindako ahalegin ekonomiko handia: Militantzia.
Badira egun batzuk Arnas Dezagun deitzen den guraso talde batek nolabaiteko poztasuna sortu zidana. Ez baina “Ez sakabanatu eskolan haur euskalhiztunak!” artikuluan idazten zutena berria zelako edo harritu ninduelako, guztiz identifikatua sentitu nintzelako baizik.
Gure seme-alabak euskaraz eroso bizitzea xede, beraz, Eskola Publikoko eskoletan eta Ikastolen Elkarteko ikastoletan matrikulatu genituen, zentro horiek euskara sustatzea misiotzat daukaten neurrian gure helburua bermatuta egongo zelako ustean. Baina ikastetxeotan aurkitu dugun egoerak helburu hori betetzen lagundu barik urrundu egiten du.